Change language: English

Boedapest, de prachtige hoofdstad van Hongarije aan de Donau. In 1998 kwam ik hier voor het eerst. Het was minder dan 10 jaar na de val van het communisme en de sfeer van toen leek, althans in mijn beleving, nog volop aanwezig…

Eerste keer in Boedapest

Ik verbleef destijds in Siófok, een badplaats aan het Ballatonmeer, alwaar ik eerst twee weken de bloemetjes buiten zou zetten alvorens naar Boedapest af te reizen om daar de Formule 1 Grand Prix van Hongarije bij te wonen. Destijds had ik nog nooit gehoord van het oude stratencircuit in Népliget.

Népliget Boedapest 1936 - Könyves Kálmán körút

Na een avondje stappen in deze doorsnee badplaats, met veel toeristen, stapte ik ’s ochtends met een kater op de trein om in Boedapest vast een hotel te bespreken. Na een treinreis van zo’n anderhalf uur kwam ik aan op Déli pályaudvar, hetgeen Hongaars is voor Zuidelijk Spoorwegstation.

Het station deed grauw en sober aan. Achter het informatieloket zat een man met een hoge pet, zoals je die kent van beelden van achter het vroegere ijzeren gordijn. Stoïcijns deed hij waarvoor hij betaald werd, het geven van informatie. Zonder dat er ook maar een klein lachje vanaf kon. Vervolgens moest ik op zoek naar de metro die mij naar het centrum van de stad zou brengen.

Bij de ingang kocht ik twee metrokaartjes, één voor de heenweg en één voor de terugweg. Eenmaal op het perron kondigde de metro zich aan door een enorme luchtverplaatsing. Er kwam een oude verwaarloosd uitziende metrotrein het station binnenrijden. De deuren gingen automatisch open en werden ook weer automatisch gesloten, hetgeen op monotone wijze werd aangekondigd.

Deze metrolijn stamde, in tegenstelling tot de oudere M1, uit de communistische tijd. En zo voelde het ook. Het eerste station waar hij stopte heette nota bene Moszkva Tér (Moskouplein). Vlak voor het naderen van elk station vielen bovendien ook nog eens kortstondig de lichten uit, hetgeen bijdroeg aan het duistere sfeertje dat hier hing.

Een boete in de metro

Nadat ik van lijn was gewisseld op het enige metrostation waar de drie lijnen elkaar kruisen, Deák Ferenc Tér, kwam ik weer bovengronds bij een station waarvan mij de naam is ontschoten. Bovenaan de roltrap wachtte een dame met een rode band om haar arm de reizigers op om de vervoersbewijzen te controleren.

Hungaroring F1 Grand Prix 1998 - Demonstatie Mercedes Zilverpijlen

Mij van geen kwaad bewust toonde ik mijn kaartje. Foute boel! Ik had bij het overstappen een nieuw kaartje moeten afstempelen. Ik stelde nog voor om mijn andere kaartje alsnog af te stempelen of bij haar in te leveren, doch zij bleek onverbiddelijk. Ik moest de boete betalen en die bedroeg het enorme bedrag van 1000 Forint, hetgeen toen gelijk stond aan 10 Gulden (€4,50)! Lachend om zo’n lullige boete drukte ik haar een briefje van 1000 Forint in de hand en liep door.

Toen ik de hotelzaken had geregeld besloot ik de stad nader te gaan bekijken. Dat bleek op het tweede gezicht een prachtige stad te zijn, gelegen aan de rivier de Donau, met schitterende gebouwen. Maar ook met zwaar verwaarloosde gebouwen. En overal hing dat aparte duistere sfeertje. Nergens ging het er uitbundig aan toe of werd er gelachen. Toch fascineerde deze stad mij op de één of andere manier.

Dat deze stad nog meer duistere kanten had ontdekte ik tijdens het Formule 1-weekend toen ik hier bijna mijn fotocamera kwijtraakte aan een paar zakkenrollers die een kunstmatige opstopping hadden gecreëerd.

Eerste bezoek aan Népliget Park Boedapest

Vier jaar later bezocht ik Boedapest weer. Men was druk bezig wegen en gebouwen op te knappen, en de stad leek ook een stuk vrolijker geworden. Ik wist inmiddels dat er een park was waar in 1936 de Hongaarse Grand Prix was verreden. Népliget, hetgeen Hongaars is voor Volkspark.

Het stratencircuit in Népliget Park, Boedapest

In mijn enthousiasme maakte ik hier en daar wat foto’s in het park. Ik dacht er nog niet aan om net als eerder dat jaar op Nivelles een hele ronde te gaan fotograferen. Ik wist de layout toen trouwens ook niet.

Een ronde Népliget Park Boedapest

Er verstreken acht jaren voor ik weer in Boedapest kwam en het was inmiddels 2010. Ondertussen was ik een website begonnen over oude racecircuits en deze keer was ik van plan om een heel rondje Népliget te gaan fotograferen. Ik koos voor de layout van 1936 (NB: In de jaren 70 werden er toerwagenraces gehouden op een ietwat gewijzigde versie).

Het circuit is niet moeilijk te vinden. Eenmaal aangekomen bij Népliget wijst de weg zich vrijwel vanzelf. Het park wordt als het ware doormidden gedeeld door een rechte weg waar in 1936 de start en finish was. De rest van het park was vrijwel één en al bocht. Ik begon de ronde bij de eerste bocht.

Het stratencircuit in Népliget Park, Boedapest

Al vrij snel kwam ik op een gedeelte dat er werkelijk erbarmelijk uitzag. Het wegdek, voor zover het die naam nog waardig was, zat vol met gaten! Onvoorstelbaar dat hier ooit Nuvolari, Rosemeyer en Caracciola hebben rondgereden.

Een schreeuwende zwerver

Even verder bevond zich een schakelstation voor de stroomvoorziening van dit deel van de stad. Dit was er waarschijnlijk de oorzaak van dat de weg hier recht liep terwijl oudere kaartjes hier een gebogen lijn laten zien. Ik vermoed dat de weg hier destijds is rechtgetrokken om ruimte te maken voor het schakelstation. Een stuk verder loop ik langs een muur waar allemaal zwervers tegenaan lagen. Niet echt een prettige omgeving om foto’s te maken…

Opeens schrik ik me rot doordat een zwerver verschrikkelijk begint te schreeuwen! Wat hij allemaal riep in het Hongaars weet ik niet, doch erg vriendelijk klonk het niet. Ik besloot het maar te negeren en mijn weg te vervolgen.

Het stratencircuit in Népliget Park, Boedapest

De tweede lus van het parcours is drukker dan de rustige eerste lus, alwaar de rust alleen verstoord wordt door een enkele schreeuwende zwerver. Aan dit deel bevindt zich ook het planetarium van Boedapest en het enige gedeelte met wat hoogteverschil op het verder vlakke parcours.

De laatste bocht

Na een bijna oneindig lange bocht naar links kom ik op een driesprong aan. Hier ging men in 1936 rechtsaf. In de jaren 70 toen het circuit voor toerwagenraces werd gebruikt ging men hier linksaf naar start/finish, dat toen verplaatst was. Ik ga rechtsaf en na een kort recht stuk kom ik op het punt waar men weer de lange rechte lijn van start/finish op draaide. Hier zijn eigenlijk twee mogelijkheden, een haakse bocht of een snellere variant.

Het stratencircuit in Népliget Park, Boedapest - Laatste bocht

Een klein weggetje steekt hier de hoek af, maar volgens de oude kaartjes maakte men in 1936 gebruik van de hoek. Waarschijnlijk is deze afsteek pas veel later aangelegd om verkeerstechnische redenen. Na het 750 meter lange rechte stuk te zijn afgelopen stap ik weer op de tram richting mijn hotel. Mijn voeten hebben dan wel wat rust verdient na deze 5 kilometer lange wandeltocht.

Tot zover mijn verslag hoe de fotoreportage van Népliget tot stand is gekomen. Wil je de hele fotoreportage zien? Bekijk dan het artikel “Népliget Park Circuit – GP Hongarije 1936 Layout“!

Lees ook het hoofdartikel over de geschiedenis van het vergeten stratencircuit van Népliget >>

Tot zover mijn artikel over mijn bezoeken aan Boedapest en het oude circuit in Népliget. Ik hoop dat jullie het leuk en interessant vonden. Laat het me weten in een reactie!

Herman

Wat is jouw mening over dit circuit?

Abonneer op ons YouTube-Kanaal: youtube.com/circuitsofthepast